Enige jaren geleden sprak Peter van de Bilt met zijn buurtgenoot Marlous Fieret uit de Bredase wijk Zandberg-West. Marlous vertelde met veel enthousiasme over haar werk en dan in het bijzonder over een initiatief waarbij ze betrokken was in de Alblasserwaard. Zou dat ook niet iets zijn voor onze eigen buurt? En zo ontstond ‘buur4buur’, een initiatief voor en door inwoners van Zandberg-West. “We zien dat contacten onderling in de wijk hechter worden door dit initiatief. Ik bedoel, we leven in een individualistische wereld. Dat willen we doorbreken.”

“We zijn geen officiële stichting, hoor. We hebben ook geen voorzitter en penningmeester ofzo. Maar dat hoeft ook helemaal niet. We zijn eigenlijk een soort vrijgevochten groepje, haha.” Het principe van buur4buur is even simpel als doelmatig. “Ja, je moet je niet verplicht voelen, maar als je mee wilt doen, krijg je een A4. Daarop kun je invullen wat je voor je buurtgenoten kunt betekenen. Heb je een auto, dan kun je bijvoorbeeld aangeven dat je iemand een lift naar het ziekenhuis kunt geven. Of ben je bijvoorbeeld heel handig, dan kun je wellicht mensen helpen met het instellen van hun televisie. Ook kun je duidelijk maken waar jij zelf nog hulp bij kunt gebruiken. Zo proberen we mensen met elkaar in contact te brengen.”

“Inmiddels is buur4buur een succes, maar we hebben niet echt een vlotte start gehad. De reden? We kwamen erachter dat mensen het vooral heel moeilijk vinden om hulp te vragen. Ik bedoel een nijptang lenen, dat gaat nog wel. Maar iemand vragen boodschappen voor je te doen, is wel wat anders. Vanaf dat moment hebben we het omgedraaid door in elke straat een straatcontactpersoon aan te stellen. Hij of zij houdt in de gaten wie er hulp nodig heeft. Zodra de straatcontactpersoon signaleert dat iemand hulp kan gebruiken, bieden we die aan.”

Buur4buur heeft meerdere zeer betrokken leden. Peter is trots op de succesverhalen, maar één springt er persoonlijk voor hem uit: “Vele handen maken licht werk. Bij ons in de buurt woont een vrouw met ernstig reumatische klachten. Zo erg dat ze niet meer voor haar eigen tuin kan zorgen terwijl ze daar juist zoveel levensvreugde uit haalt. Eigenlijk was betegelen de enige optie voor haar tuin. Daar hebben we met buur4buur een stokje voor gestoken. Nu werk ik zelf één keer in de vier weken in haar tuin. Dat doe ik, om en om, samen met vier andere buurtgenoten. Vanuit haar rolstoel kan ze nu heerlijk blijven genieten van haar fijne tuin.”