“Ik ken de situatie in azielzoekerscentra (azc’s) wel. Ik ben er zelf geweest. Ik werkte op scholen (ISK’s) waarvan sommige leerlingen er zaten. Ik kwam er wel eens om met ouders te praten of om een leerling na school af te zetten. Ik werd er altijd een beetje triest van. Hele gezinnen zitten vaak op een kamer, er is weinig te doen en de verveling is groot. Toen ik net in Breda kwam wonen, werden er in De Koepel asielzoekers gehuisvest. Ik besloot er een kijkje te nemen en na te gaan of ik een bijdrage kon leveren. Mijn ervaring met taalonderwijs aan anderstaligen kon ik immers mooi inzetten om mensen te helpen. Na gesprekken met de gemeente en het azc zijn we gestart met het project ‘Welkomsttaal’.

“We zijn gestart met vijf deelnemers. Ik had ondertussen een sabbatical opgenomen bij de middelbare school waar ik werkte om me toe te kunnen leggen op dit nieuwe initiatief. Maar al snel waren het er vijfentwintig en toen vijfendertig, vijfenveertig en… Inmiddels geven we jaarlijks meer dan 400 anderstaligen les en ben ik gestopt met lesgeven op de middelbare school. De animo is groot en dat is terecht. Het is zo belangrijk om de taal te leren zodra je in een nieuw land aankomt. Het maakt je zelfredzaam en geeft je zicht op de toekomst. Dat vind ik al heel lang, maar dat zie ik nu ook in Den Haag terug. Ook daar vindt men inmiddels dat nieuwkomers gelijk de taal moeten leren.

Niet alleen mensen die net in Nederland zijn aangekomen maar ook mensen die al langer in Nederland zijn, melden zich inmiddels in de Centrale bibliotheek waar de lessen plaatsvinden. Over de wijze waarop iedereen les krijgt, is Dianne heel uitgesproken. “Wat echt onderscheidend is aan de manier waarop wij anderstaligen lesgeven, is dat we de groepjes klein houden. Heel anders dan bij commerciële taalscholen. Vooraf kijken we naar iemands achtergrond: wat was het beroep, heeft iemand gestudeerd? Ook laten we mensen een klein testje maken. Mensen met hetzelfde niveau plaatsen we bij elkaar. Zo maken ze zich snel de taal eigen, maar het brengt nog iets anders: werken in kleine groepjes schept een band voor het leven. Het is voor nieuwkomers heel bevrijdend, er wordt gelachen en gehuild. Ze durven zich echt te uiten, het voelt veilig in een kleine groep. Zoals voor die man die in een traject zit om vrouw te worden of de asielzoeker die zijn familie over wil laten komen. Daar wordt dan door de hele groep met hen over gesproken. Mannen, vrouwen, christenen, moslims, iedereen leeft met hen mee en stuurt appjes om ze sterkte te wensen.

Dianne werkt inmiddels met tachtig vrijwilligers, waaronder oud-onderwijzers, maar ook advocaten, maatschappelijke werkers en logopedisten. Welkomsttaal is sinds 2017 een heuse stichting met ook een ANBI erkenning (Goede Doelen, red.). Omdat Dianne dagelijks met nieuwkomers werkt, ziet ze waar ze wakker van liggen en wat ze belangrijk vinden.