“Je moet het in de tijd zien. Ik kon een leuke baan krijgen bij een felicitatiedienst. Ik kreeg een auto bij, maar mijn man wilde het niet hebben. Zo was dat vroeger. Hij was bang dat mensen zouden denken dat hij niet genoeg verdiende, dat hij zijn gezin niet kon onderhouden. Ach ja, dat was toen. Nu denk je, ik bepaal zelf wel of ik ga werken of niet.”

Lies de Jong leidt of lijdt, zoals ze licht sarcastisch stelt, al dertig jaar vrouwenbridgeclub ‘Hartenvrouw’. Ze ging zich op bridgen toeleggen om iets om handen te hebben, maar bij bridgen alleen bleef het niet. De overige leden zagen talent in haar en bombardeerden haar tot leider/organisator toen haar voorganger bridgereizen ging organiseren. “Ik weet nog goed dat ik ‘s avonds laat een keer thuiskwam en dat er een grote bos bloemen voor me stond. Het kaartje dat erbij zat, meldde: Gefeliciteerd, je bent het geworden! Ik had er eerst geen weet van wat dat betekende, maar het werd me al snel duidelijk dat ze me vroegen de club onder mijn hoede te nemen. Nu was ik al arbiter en speelde ik bij twee clubs, maar ik twijfelde toch even of ik dat wel wilde of kon.” De rest is geschiedenis.

“We komen 32 keer per seizoen bij elkaar. Met kerst spelen we een hele dag en eten we samen. Er zijn dan mooie prijzen te winnen. Op dinsdagmiddag spelen we altijd in café Flamingo in Ulvenhout. We beginnen om half twee en zijn even na half vijf klaar. We drinken een kopje koffie en aan het einde een glaasje wijn. Het is gezellig. Maar weet je, we zitten nu op 60 leden en we zaten op 72. De leden van de club raken op leeftijd.”

Zelf heeft Lies de respectabele leeftijd van 85 jaar. In haar omgeving raken niet alleen de leden van de bridgeclub op leeftijd, ook vrienden, vriendinnen en buren. Waar ze kan, bezoekt ze zieken en helpt ze een handje. “Ik bezoek twee keer in de week mijn oud—buurvrouw in de IJpelaar. Voorheen woonde ze boven me, maar op een dag lag ze op de grond, voor de deur. Nu drinken we koffie samen en kijk ik een beetje naar haar om. Dat zit in me, dat verzorgende. Dat heb ik van mijn moeder. Zij was ook nooit te kwaad om bij te springen. Of het nu in de banketzaak of de melkzaak om de hoek was.”